Het zijn allemaal begrippen uit de oude tijd geworden. Hadden we ooit het idee dat we ons werk(-leven) konden beheersen door er sturing aan te geven richting de lange termijn, is dit in een maand tijd diametraal veranderd. Deze begrippen zijn in korte tijd getransformeerd van ‘logisch’ naar ‘problematisch’.
Zet er nu maar ‘weinig’ of ‘nagenoeg geen’ voor; het is in termen van risicomanagement ‘onbeheersbaar’ geworden. Dat is lastig om mee om te gaan. Vroeger was ‘t allemaal zo maakbaar. Oké, er was wel eens tegenslag maar het decor waarin we de tegenslag oppakte bleef dezelfde. Het zijn schuivende panelen geworden. Waar ze naartoe schuiven, weet niemand.
Vooral die behoefte aan controle brengt moeilijkheden. We kunnen even niets meer op dezelfde wijze benaderen en ervaren. Ook in ons werkend leven. Het is allemaal vloeibaar geworden en per dagdeel anders. In plaats van te sturen, worden we nu gestuurd. En daar houden we niet van.
Problematisch wordt het wanneer je de situatie niet kan accepteren. Voor velen van ons is het leven alleen het middel geweest om het resultaat -carrière, avontuur, huis en gezin- te bereiken. In deze tijden is het leven, het overleven, het doel geworden.
Met deze situatie wordt de reset-knop ingedrukt die de prioriteiten weer in de goede volgorde zet: leven is het doel, geld verdienen om in je onderhoud te voorzien is het middel.
Deze nieuwe tijd is een urgente klap in het gezicht om de noodzakelijke bakens te verzetten. Spirituele mensen zeggen dat een grote dreiging je juist leert te leven in het moment. Zonder de gedachten, zorgen en beheersimpulsen van morgen.
Onze planbare lange termijn is in zijn kern veranderd: de lange termijn is de mate waarin je op de korte termijn (= NU) met ontspanning omgaat met de steeds veranderende situatie. Veel mensen in vooral arme- en oorlogsgebieden konden dit al. Nu wij nog.